Verwond

Elke keer kwam het wel weer terug bij verschillende ontmoetingen en uitwisselingen: de pijn van de uitsluiting die we hadden ervaren, de ellende als gevolg van het technocratische beleid. De pandemie was voorbij, iedereen om ons heen ging weer door met leven alsof er niets veranderd was, hooguit met meer online meetings dan voor corona. Maar voor degenen die niet met de QR-maatschappij mee hadden willen doen, degenen die zich niet hadden laten vaccineren, degenen die in opstand waren gekomen tegen de aantasting van grondrechten, degenen die mee hadden gedaan met de vele demonstraties, was het leven niét meer zoals voorheen. Een ervaring van pijn, rouw, geschoktheid die we als Vierde Golf’ers met elkaar delen en ons scheidde van de meeste mensen die met of zonder nadenken zich hadden gevoegd naar het beleid en niet of nauwelijks begrepen waarom we ‘moeilijk deden’.

Terwijl zij vonden dat alles weer normaal geworden was, merkten wij dat die pijn juist bleef in plaats van te verdwijnen, als een wond die niet goed wilde genezen. Trauma betekent letterlijk verwonding, en in die zin zijn we als burgers die zich uit overtuiging niet wilden conformeren getraumatiseerd geraakt door wat er werd opgelegd tijdens de coronaperiode. Psychologen gebruiken de term trauma wanneer iemand na een schokkende gebeurtenis blijft steken in gevoelens van angst, woede of eenzaamheid. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren waren zo ongewoon, pijnlijk, schokkend of extreem dat het velen van ons niet goed lukt om er los van te komen. Niet in het minst omdat deze pijn niet wordt gezien en erkend: we waren asociaal, onwetenschappelijk, wappies, en die labels gelden nog steeds zo lang er geen politieke en maatschappelijke reflectie is op wat er gebeurd is.

Leed delen

Het plan ontstond om een lief-en-leedavond te organiseren. Een gelegenheid om de wonden te tonen aan elkaar, ze te erkennen en herkennen, elkaar liefdevol te zien in het verdriet. Als hulp om weer door te kunnen gaan.

Zo kwamen we op een decemberavond bij elkaar, een kring ter grootte van een schoolklas. Mandy begeleidde de bijeenkomst op een zachte en uitnodigende manier. Eerst door ons warm te laten lopen met vragen als ‘wie heeft zijn beide ouders nog’, ‘wie heeft kinderen’, ‘wie heeft angst gehad om z’n baan te verliezen’ en te gaan staan als dat voor jou gold, waarna je een andere stoel koos: het bewegen was belangrijk, het elkaar ontmoeten tijdens deze beweging en het plaatsnemen naast iemand anders. Hierdoor ervoeren we al dat we bij verschillende groepjes ‘hoorden’.
De eerste lach kwam bij de vraag ‘wie heeft het coronavaccin genomen’ en er slechts een paar mensen opstonden – wat een van de anderen de opmerking ontlokte ‘ook wel eens fijn om nu in de meerderheid te zijn’ – de gevaccineerden lachten van harte mee.

Vervolgens werden we uitgenodigd om op specifieke vragen over ondervonden pijn te reageren met onze persoonlijke ervaringen. Over de impact van het beleid op ons eigen leven.
Toen je je zieke ouders niet mocht bezoeken in het tehuis en je daarom met grote weerzin een prik nam.
Toen de scholen dicht gingen en je zag hoe ontregeld je kinderen raakten.
Toen je pubers hun levenslust kwijtraakten en je studerende kinderen zich lieten prikken – niet dat ze erachter stonden, maar wilden reizen en normaal kunnen leven.
Toen je tijdens de lockdown eenzaam op je appartementje zat als single freelancer, zonder opdrachten, zonder collega’s.
Toen je op een aparte werkkamer moest zitten omdat collega’s erachter kwamen dat je niet gevaccineerd was.
Toen er ruzie, taboe en splitsing kwam in je gezin, je familie of met je levenspartner, omdat zij de wetenschap zeiden te volgen en daarom de regels wilden naleven.
Toen er een sterfgeval in het buitenland was en je daar alleen als gevaxte over de grens mocht.

Zo ging het maar door, het ene na het andere verhaal dat we in vertrouwen in deze kring van gelijkgestemden durfden te delen. Er waren tranen, met de troost van het delen en meeleven. Er was opluchting door het mogen vertellen van wat we voelden – het bracht verbondenheid. En niet alleen dat: het bekrachtigde ons in de drive om ons ervoor te blijven inzetten dat dit nooit meer mag gebeuren.

Een tweede avond?

Vooraf vroegen sommigen van ons zich nog af of dit delen nog wel zin had, of we niet inmiddels verder waren? Maar deze bijeenkomst toonde juist hoe belangrijk en nodig dit delen en dit samenzijn was en is. We overwegen daarom om een dergelijke avond opnieuw te organiseren. Zodat meer leden en vrienden van de Vierde Golf de helende werking van zo een veilige plek mogen ervaren, van een ruimte waarbinnen je je vrijuit en in vertrouwelijkheid kunt uiten. Zou je daar graag deel van uit willen maken: houd dan de nieuwsbrief in de gaten.