Zeggenschap en zelfbeschikking in een gedeelde wereld

De Vierde Golf is voortgekomen uit verbazing over de reactie vanuit politiek en maatschappij op de coronapandemie en andere crises. Politieke keuzes worden gepresenteerd als technische oplossingen die echter keer op keer leiden tot inperking van burgerrechten, afnemende sociale samenhang, toenemende kansenongelijkheid en afnemende duurzaamheid. De armen worden armer en de rijken worden rijker, en vooral ook: machtiger.

Grote beslissingen over de toekomst van onze samenleving worden steeds vaker genomen in internationale samenwerkingsverbanden van overheden met Big Tech, Big Pharma en Big Finance.
(tekst gaat door onder afbeelding)

Dit alles levert een uitholling van onze democratie op. De Vierde Golf verzet zich daartegen en streeft naar een crisisbestendige democratische rechtsstaat. Dat doen we door de democratie opnieuw “te denken en te doen”.

De Vierde Golf komt op voor:

  • Herstel en versterking van grondrechten en de verdeling der machten.
  • Een democratische cultuur met kritische burgers.
  • Een economisch systeem dat uitgaat van economische waardecreatie vóór en dóór alle leden van de samenleving.
  • Een duurzame leefomgeving voor mens, dier en toekomstige generaties.

Sluit je aan! Spreek je uit! Bouw mee!

Speech Jona Walk nieuwjaarsborrel 21 januari 2023

Democratie als iets waar je zelf elke dag aan bijdraagt

Ergens in de zomer zag ik een man op de Spoedeisende Hulp. Een bouwvakker, eind veertig, iemand die dagelijks lichamelijk zwaar werk deed. En het ging eigenlijk al langer niet goed met hem. Hij was heel veel afgevallen, had bijna dagelijks koorts en buikpijn, kon zich steeds minder goed inspannen. Eerst werd alleen zijn werk steeds moeilijker, maar uiteindelijk was hij zo ziek dat niet eens meer boodschappen voor zijn gezin kon gaan halen. Hij had – gaf hij zelf ook wel toe – misschien een beetje te lang gewacht met naar de dokter gaan. Maar hij vertelde mij dat hij zelf heel lang dacht dat zijn klachten van de stress kwamen. Toen ik hem vroeg waar hij dan zo veel stress van had, vertelde hij mij over hoe zijn gezin de coronaperiode had ervaren. En hij eindigde het verhaal met ‘ik kan gewoon niet goed tegen die steeds verder gaande autoritaire overheid’. Ondanks de heftigheid van zijn verhaal, moest ik – verborgen achter mijn mondkapje – stiekem even lachen, al was het maar omdat hij mogelijk de enige arts had getroffen in het hele ziekenhuis, die een beetje kon begrijpen wat hij daarmee bedoelde.